Απεκδυόμενος τη γήινη μορφή, περνώντας σε έκκεντρη τροχιά στο μέσο του γαλαξιακού νέφους του Όορτ, συνεχίζεις την διαστημική πλεύση σε ελάχιστη απόσταση από τον ήλιο ακολουθώντας το συνειδησιακό άνοιγμα των ουράνιων πυλών με μέση τροχιακή ταχύτητα 666 έτη σκεπτόμενου φωτός...
Χωρίς την ανωθρώσκουσα ομφή, εκεί ευρισκόμενος με τα υπερηχητικά φωτόνια καθώς αυτά εκρήγνυνται από τις ηλιακές νότες σου, ο συμπαντικός Νους του Διός υποδέχεται την Μυθική Ωδή…
Εγκολπώνει στις αέναες σπείρες του την μυθοκίνητη τροχιά ενός γήινου άστρου που έλαβε το τέλειο δώρο των Μουσών, την θεία έμπνευση να δονήσει τον παλλόμενο αιθέρα με την απολλώνια μουσική της ελληνικής μυθογονίας…
Αυτό το ταξίδι είναι το τελευταίο που δεν έχει τέλος….
Καλό αντάμωμα στις εκβολές
Των Ηλύσιων Πεδίων του κοσμικού απείρου.
Αργύρης Καραβούλιας
«…ἀλλά σ' ἐς Ἠλύσιον πεδίον καὶ πείρατα γαίης
ἀθάνατοι πέμψουσιν, ὅθι ξανθὸς Ῥαδάμανθυς, -
τῇ περ ῥηΐστη βιοτὴ πέλει ἀνθρώποισιν•
οὐ νιφετός, οὔτ' ἂρ χειμὼν πολὺς οὔτε ποτ' ὄμβρος,
ἀλλ' αἰεὶ ζεφύροιο λιγὺ πνείοντος ἀήτας
Ὠκεανὸς ἀνίησιν ἀναψύχειν ἀνθρώπους… και σφιν γαμβρός Διός έσσι»…
Ομήρου Οδύσσεια, δ.563-569